Ne zaman bir nefeste yaşam buldum desem, Her nefeste bir parçam daha öldü !
Giderek daha çok seviyorum seni demişti. O yüzden gitti demek ki.
Açtığın yaralara zaman ve dua sürdüm bekliyorum.
Nasıl oluyor da vakit bir türlü geçmezken yıllar, hayatlar geçiyor.
Yalnızlığı çok seversek, bir gün o da çekip gider mi?
Seni affedecek kadar olgunum ama tekrar güvenecek kadar aptal değilim.
İsmini bundan sonra anmayacak olmanin vermis oldugu bir hüzün var sadece, Yasaklanmis kitaplar gibi toplatildi tüm hatiralarin, Gönül raflarindan… Olağan üstü tek hal yoklugun olduğu icin cikmiyorum dolastigimiz sokaklara.
Önce vardın, hiç kimseye benzemiyordun. Şimdi yoksun, herkes gibi oldun.
Her şey gelip geçici ey gönül… Bak, az önce aldığın nefes bile geldi geçti. Sen baki olana razı ol.
İnsanı en çok üzen şey; ummadıkları kişiler adam olurken, adam sandıklarının insan bile olamamış olmasıdır.
Ya hatalarınla yüzleşir ya da hatalarınla yüzsüzleşirsin. Cahil olmak ayrı, pislik olmak ayrıdır.
Baktım sana kızgın değilim, kırgın değilim, dargın değilim… Kısacası artık ben sana “hiçbir şey” değilim.
“Her şey çok güzel olacak” masalı yerine, “kötü şeyler de olacak ama yanında olacağım” samimiyetini seviyorum.
Yoksulluk kapıdan girince,aşk pencereden çıkar..
